According to our perception, the ultimate space requires absence of the substance. The absence of light: darkness.
Light, subtile matter which spreads in emptiness, needed a plane to reflect and to be seen. Human eye was a respond for the vitally important light. Since the perception of light is evolved, human being has discovered his sense of aesthetics. Now he was no longer satisfied with basic products of nature, so he begun creating his own designs.
I mean a kind of human eye simulation, a small dark box. The dynamics that are being processed in the space of my box; light source, it's plane, shadow, a secondary virtual image as a result. I believe i could assign all these elements in one frame with my impulse. My sight is failing me, i begin to see objects, planes and substances with their virtual twins. Maybe this is related with the mirror in my camera.
I still cannot be sure if the duality is coming from inside or the outside.
Algımıza göre, mutlak boşluk dediğimiz şey varlıktan ari olduğu için, ışıktan da aridir: karanlık.
Işık, boşlukta ilerleyen süptil varlık, görülebilmesi için yansıyabileceği bir düzleme ihtiyaç duydu. Göz, başlangıçta, hayati bir önem taşıyan ışığa yanıt olarak verildi. Zaman içerisinde canlı ile gelişen ışık algısı, insanda estetik algıya kapı açtı; artık doğanın hazır ürünleriyle yetinmeyen insan, bu yolda kendi tasarımını üretti.
Bir tür insan gözü simülasyonundan bahsediyorum, karanlık bir kutudan. Elimdeki kutunun boşluğunda işlenen dinamikler; ışık kaynağı, yansıdığı düzlem, gölge, diğer bir boşlukta oluşan sanal görüntü... İşte tüm bunları tek bir karede sezgilerimle sabitlediğimi düşünüyorum. Gözlerim beni yanıltıyor; cisimleri, nesneleri, düzlemleri çift görmeye başlıyorum. Boşluktaki görüntüler ikileşiyor. Belki makinemdeki ayna ile de ilişkisi vardır bunun.
İkiliğin dışarıdan mı, yoksa içeriden mi kaynaklandığına hâlâ emin olamıyorum.
